قرآن عثمان طه

Sooreh البلد

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ لا أُقْسِمُ بِهٰذَا الْبَلَدِ

1

بنام خداوند بخشاينده مهربان‌؛ سوگند نيارم بدين شهر


وَ أَنْتَ حِلٌّ بِهٰذَا الْبَلَدِ

2

و تويى جاى گزين در اين شهر


وَ والِدٍ وَ ما وَلَدَ

3

و پدرى و آنچه فرزند نهاد


لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ فِي كَبَدٍ

4

كه آفريديم انسان را در رنج


أَ يَحْسَبُ أَنْ لَنْ يَقْدِرَ عَلَيْهِ أَحَدٌ

5

آيا پندارد كه توانايى ندارد هرگز بر او كسى


يَقُولُ أَهْلَكْتُ مالاً لُبَداً

6

گويد تباه كردم مالى انبوه را


أَ يَحْسَبُ أَنْ لَمْ يَرَهُ أَحَدٌ

7

آيا پندارد كه نديدش كسى


أَ لَمْ نَجْعَلْ لَهُ عَيْنَيْنِ

8

آيا ننهاديم برايش ديدگانى


وَ لِساناً وَ شَفَتَيْنِ

9

و زبانى و لبانى


وَ هَدَيْناهُ النَّجْدَيْنِ

10

و رهبريش كرديم بدان دو پشته


فَلَا اقْتَحَمَ الْعَقَبَةَ

11

پس برنيامد (يا نگذشت) بر آن پشته


وَ ما أَدْراكَ مَا الْعَقَبَةُ

12

و چه دانستت چيست آن پشته


فَكُّ رَقَبَةٍ

13

آزادكردن يك بنده


أَوْ إِطْعامٌ فِي يَوْمٍ ذِي مَسْغَبَةٍ

14

يا خورانيدنى در روز پريشانى (يا روزى دارنده گرسنگى)


يَتِيماً ذا مَقْرَبَةٍ

15

به يتيمى خويشاوند


أَوْ مِسْكِيناً ذا مَتْرَبَةٍ

16

يا بينوايى خاكسار (يا نيازمند)


ثُمَّ كانَ مِنَ الَّذِينَ آمَنُوا وَ تَواصَوْا بِالصَّبْرِ وَ تَواصَوْا بِالْمَرْحَمَةِ

17

سپس گشت از آنان كه ايمان آوردند و سفارش كردند به شكيبايى و سفارش كردند به مهربانى كردن


أُولئِكَ أَصْحابُ الْمَيْمَنَةِ

18

آنانند ياران راست


وَ الَّذِينَ كَفَرُوا بِآياتِنا هُمْ أَصْحابُ الْمَشْأَمَةِ

19

و آنان كه كفر ورزيدند به آيتهاى ما آنانند ياران چپ (يا شومى)


عَلَيْهِمْ نارٌ مُؤْصَدَةٌ

20

بر ايشان است آتش افروخته (يا انبوه يا پوشيده)


قاری
ترجمه گویا
انصاریان